Człowiek
jako istota realizuje się osobiście i społecznie. W toku tych
działań wymagających aktywności fizycznej w ontogenezie może
dojść do ograniczenia ruchomości kończyn dolnych czy nawet
dysfunkcji. W przypadkach złamania mechanicznego, urazu, stłuczenia,
zwichnięcia, podwichnięcia lub zmian w okolicach stawów dochodzi
do manifestacji braku ruchu. Do ograniczenia ruchu dojść może
także na tle zmian neurologicznych w takich chorobach jak: udar
mózgu, uszkodzenie rdzenia kręgowego, uszkodzenie nerwów
obwodowych, stwardnienia rozsianego, choroby Parkinsona.
Zbyt
długie przyjmowanie jednej pozycji,gdy osoba leży w łóżku
sprzyja ograniczeniom ruchomości; pojawiają się wówczas odleżyny
i przykurcze mięśni. Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS), która
najczęściej występuje u osób starszych, jest rezultatem
wzajemnych oddziaływań na poziomie mechanicznym, komórkowym i
biochemicznym. Dochodzi do zaburzenia procesów regeneracji i syntezy
chrząstki stawowej oraz podchrzęstnej warstwy kostnej. Skutkuje to
zmianami zwyrodnieniowymi utrudniającymi i ograniczającymi zakres
ruchomości w stawach. Najczęściej ograniczenia obejmują stawy
biodrowy i kolanowy, utrudniając poruszanie się człowieka.
Czynnikami predysponującymi do ChZS jest wiek powyżej 55 lat,
schorzenie częściej występuje u kobiet. Nadwaga doprowadza do
przeciążenia stawu i szybszego ścierania powierzchni stawowych.
Zaburzenia, urazy ostre, przewlekłe schorzenia, zmiany
przeciążeniowe – podnoszenie dużych ciężarów, uprawianie
sportu wyczynowego to czynniki wpływające na stan i funkcjonowanie
stawów. Ograniczenia ruchomości mogą powodować choroby zapalne,
martwica aseptyczna, złuszczenie kości udowej, choroba Pageta,
neuropatie, zmiany jatrogenne, choroby wrodzone i genetycznie
uwarunkowane.
Z
wiekiem dochodzi do osłabienia aparatu więzadłowego stawów, a
także zmian w powierzchniach stawowych. Niedostateczna ilość
ruchu, uboga dieta i nadwaga to typowe czynniki powodujące
zmniejszenie ruchomości w stawach u osób starszych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz